เกมเศรษฐี vs เกมบันไดงู มาเจอกันจะเกิดอะไรขึ้น??

ครั้งที่แล้วผมเขียนเรื่องเกี่ยวกับเกมบันไดงูไป วันนี้มีอีกหนึ่งเกมกระดานสุดคลาสสิกมาเล่าให้ฟัง คือ "เกมเศรษฐี" ครับ ใครเคยเล่นเกมเศรษฐีบ้างขอดูมือหน่อย (ผมสัมผัสได้มีคนไม่ยกมือ อิอิ) ไม่ว่าจะเล่นแบบเกมกระดาน, แบบมือถือ หรือแม้แต่แบบ application ชื่อดัง

เกมเศรษฐีมีจุดมุ่งหมายคือ เพื่อความสนุกสนานบันเทิงเริงใจ และรอดูเพื่อนๆ ในวงทอยลุกเต๋าให้มาตกช่องของเราที่เราได้ซื้อโฉนดไว้ บ้านหนึ่งหลังไว้ โรงแรมหนึ่งแห่งเอาไว้ หรือถ้าแบบใน application ก็คือแบบสร้างแลนด์มาร์ค ใครตกลงมาก็ต้องจ่ายค่าผ่านทาง หรือค่าเสียหายที่เดินมาแวะผ่านช่องของเรา

แต่ว่าเราจะชนะเกมกันยังไง ก็คือเหลือผู้เล่นคนเดียวคนสุดท้ายในเกมใช่มั้ยครับ (คนอื่นก็แพ้ไป เพราะเราได้เงินในเกมมาทั้งหมด) เกริ่นมาตั้งนานแล้วความเกี่ยวเนื่องกันระหว่างเกมเศรษฐีกับเกมบันไดงูที่มาพบกันแบบไม่ได้นัดหมายลงเวลาจองไว้ คืออะไรล่ะครับ...

เวลาเล่นเกมบันได้งูเราจะมุ่งไปหาช่องสุดท้ายของเกม แม้แต่ละตาจะโชคดี ได้ขึ้นบันไดเดินหน้าไปหลายช่อง หรือดวงตกร่วงกราว ลงมาหลายช่องเพราะเจ้างูบ้าง เดินครบหนึ่งรอบก็จบเกมกันไป

ส่วนเกมเศรษฐีเราเดินหมากแบบวนไปเรื่อยๆ เมื่อผ่านจุดเริ่มต้นทุกครั้งเราจะได้เงินเดือนเพิ่มในเกม เราจะเดินวนแบบนี้กันไปเรื่อยๆ ถ้าเจอป้ายคำสั่งให้ถอยหลัง หรือหยุดไปพักที่เกาะร้าง 3 ตา ก็ออกมาเดินต่อได้ในที่สุด

ถ้าเอาเกมทั้งสองที่ผมบอกไป มาเทียบกับสิ่งที่ผมเรียกว่า "เกมการเดินของลูกค้า" ในธุรกิจของคุณ เกมบันไดงูเดินรอบเดียวจบแล้วเลิกเล่นเกมตานั้นๆไป ก็เหมือนลูกค้าเดินไปซื้อของคุณครั้งเดียวจบ แล้วก็บายบายลาก่อนจากกันไป แต่เกมเศรษฐีเป็นอีกแบบหนึ่งเลย คือ การเดินทางของลูกค้าที่เข้ามาซื้อของคุณ แล้วก็สามารถวนกลับมาซื้ออีกได้ เหมือนเดินมาถึงช่องจุดเริ่มต้นเสมอๆ เรื่อยไป

คำถามที่น่าถามธุรกิจของคุณๆ คือว่า การเดินทางของลูกค้าตอนนี้เป็นแบบไหนครับ ลองเขียนออกมาเป็นรูปดู คุณจะได้รู้ว่าการเดินทางของลูกค้าไปเป็นตามที่คุณจริงๆ หรือไม่

ขอบคุณภาพจากกูเกิ้ลครับ ถ้าชอบหรือไม่ชอบกันอย่างไรฝาก Comment กันได้ครับ
#marketingchachacha
#การตลาด3ช่า

"ทอยลูกเต๋า⚂...ตกช่องงูซะอย่างงั้น"

ทุกคนน่าจะเคยเล่นเกมกระดานสุดฮิตอย่างเกมบันไดงูใช่มั้ยครับ เกมที่จุดหมายเพื่อไปให้ถึงเส้นชัยก่อนคนอื่นๆ ที่ร่วมเล่นในรอบวงด้วยกัน

มาทวนกติกามารยาทการเล่นกันหน่อยดีกว่า ตัวช่วยที่ทำให้ถึงเร็วขึ้น คือ บันได ตกช่องนี้ก็จะได้เลื่อนไปช่องที่สูงกว่าหรือบนกว่า

ส่วนตัวไม่ช่วยก็คือเจ้างูที่ชอบพาดตัวเลื้อยยาว พอตกช่องนี้มีแต่ร่วงกราวเลยครับพี่น้อง

ผมไม่ได้พาทุกคนมาเล่นเกมบันไดงูธรรมดานะครับ อยากให้ทุกคนลองมองตามผมว่า ถ้าในเกมผู้เล่นบันไดงูของพวกเรามีผู้เล่น 4 คน จะมีเพียงแค่ 1 คนเท่านั้นที่ถึงเส้นชัยก่อน

แล้วถ้าในเกมมีคนเล่น 6 คนพร้อมกัน เช่นเดิมก็จะมีเพียง 1 คนที่ถึงช่อง Finish หรือเส้นชัยก่อนเสมอ

ก็เหมือนการซื้อของจริงๆ ล่ะครับ มีคนหลายคนสนใจเข้ามาหลากหลาย แต่จะมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่เลือกซื้อของคุณนะ

สิ่งที่ผมอยากเปรียบให้ดูคือ...
☞เกมบันไดงู = เส้นทางที่คนคนหนึ่งต้องเดินทาง เพื่อจะหาสิ่งที่เขาต้องการ หรือ Customer Journey
☞ผู้เล่นในเกม = ตัวคนที่สนใจ ในผลิตภัณฑ์ของคุณเอง หรือ Potential Lead
☞ช่องเส้นชัย = จุดที่คนที่สนใจ ผลิตภัณฑ์ตัดสินใจซื้อ หรือจ่ายเงินให้คุณ
☞ช่องบันได = ตัวช่วยหรือตัวกระตุ้น ให้คนที่สนใจตัดสินใจได้เร็วขึ้น, มีความประทับใจมากขึ้น, อยากจะซื้อเร็วขึ้น
☞ช่องเจ้างู = ตัวฉุดรั้งให้คนที่สนใจไปไม่ถึง จุดที่จะซื้อของเราสักที อาทิ กระแสข่าวในทางไม่ดี, บริการไม่ประทับใจ เป็นต้น

สิ่งที่ผมอยากแนะนำคือให้คุณลองเขียนเส้นทางของลูกค้าคุณว่าก่อนจะควักเงินออกมาซื้อของคุณต้องฝ่าด่านอภินิหารอะไรบ้าง ผ่านช่องทางไหนบ้าง

ตอนต่อไปผมจะมาแนะนำต่อว่า เราเขียนเส้นทางบันไดงูของคุณได้อย่างไร แบบง่ายๆ กันครับ

ชอบไม่ชอบบทความนี้อย่างไรแนะนำกันได้ครับ และขอบคุณภาพประกอบจาก Google ครับ

เข้า-เป๋า-เป้า-เรา!!!

“ยุคนี้จะทำอะไรก็ต้องแตกต่าง” ผมยกวลีนี้ เป็นวลีแห่งชาติเลยครับ ไปไหนมาไหนก็พูดประมาณนี้กัน ก็เลยงงตัวเองว่า “เรามาถึงจุดจุดนี้ได้อย่างไร” แล้วอะไรคือสิ่งที่ทำให้แตกต่าง แล้วมันจะแตกต่างอย่างไง เขียนไปเขียนมา นึกว่าคำถามโลกแตก ประมาณว่า “ไก่กับไข่ อะไรเกิดก่อนกัน?”

สิ่งหนึ่งที่หลายๆคนน่าจะทำให้แตกต่างได้เสมอเลย คือ ทำที่ตัวเราเองพอครับ อย่างเพิ่งไปมองคนอื่น หรือธุรกิจอื่นในท้องตลาด เริ่มจากเราเองให้ต่างจากเดิมที่เคยเป็นมา ผมว่าอันนี้ก็แตกต่างแล้ว 4  วิธีที่ผมอยากให้ทุกคนลองทำให้ ต่างแตก เอ๊ย!!! แตกต่าง (มุกแบบนี้ก็กล้าเล่นนะผมเนี่ย) ผมเรียกว่า “เข้า เป๋า เป้า เรา” อย่าเพิ่ง งง ครับ (รู้นะว่า งง กันอยู่ และอย่าเพิ่งคิดไปกันไกลนะครับ) ผมจะเล่าให้ฟังครับ

“เข้า” ในที่นี้คือ ทำให้การตบาดให้เข้าถึงกลุ่มเป้าหมายของคุณ เอาแบบแนบชิดใกล้ รู้ลึก รู้จริง แบบถึงลูกถึงคนเลย เพราะอะไรหรอครับ เดี๋ยวนี้ลูกค้าบางคนซื้อ เพราะความสนิทใจ ความสบายใจ ความเอาใจใส่ พูดง่ายๆ เท่ากับ “รู้ใจ”ลูกค้าว่าต้องการอะไร เราตอบสนอง Need ลูกค้าได้แบบพอดิบพอดี

“เป๋า” ข้อนี้ผมว่า คุณน่าจะพอเดาได้ ว่าผมจะพูดถึงเรื่องเงินๆทองๆนั่นเอง เดี๋ยวนี้งบประมาณการติดต่อลูกค้า ผมว่านับวันจะยิ่งราคาไม่สูงเท่าไรแล้ว ถ้ามองหาช่องทางดีดี คุณสามารถลดต้นทุนจากเรื่องพวกนี้ได้ด้วยครับ อยากส่ง SMS เดี๋ยวมีบริการรับส่ง SMS เป็นแบบ Lot ใหญ่ หรือแม้แต่การส่งอีเมล ก็มีเครื่องมือที่สามารถส่งอีเมลหาลูกค้าทีละหลายๆรายพร้อมกัน ในราคาย่อมเยาว์ได้

“เป้า” ในที่นี้ ผมจะสื่อถึงกลุ่มเป้าหมายครับ เรื่องนี้หลายคนคงคิดว่าผมเขียนเรื่องเป้าหมายอีกแล้วหรือเปล่า คำตอบ คือ “ใช่ครับ” คำถามแรกที่ผมจะถามคุณก่อนเลย ตั้งแต่ทำการตลาดมาคุณเคยดูกลุ่มเป้าหมายที่เคยตั้งไว้บ้างหรือเปล่า ว่าตอนนี้ยัง work อยู่หรือเปล่า ยังใช้ต่อได้มั้ย หรือต้องเปลี่ยนกลุ่ม หรือหากลุ่มใหม่เพิ่มเติมหรือเปล่า ณ จุดจุดนี้ ถ้ายังไม่ได้ลองดู ผมแนะนำว่าเอามาปัดฝุ่นดูสักครั้ง หรือนั่งวิเคราะห์อีกที คุณอาจได้มุมมองอื่นๆ เพิ่มเติมได้นะครับ

“เรา” ข้อสุดท้ายนี้ ผมจะบอกว่า  คำว่า “เรา” แสดงว่ามีมากกว่า 1 คน หรือ 1 ฝั่ง กระนั้นแล้ว เราของผมในบทความนี้ หมายถึง ตัวคุณกับลูกค้าของคุณ การเชื่อมให้เกิดคำว่า “เรา” ขึ้นมาได้ ต้องมีการสื่อสารออกไป เพื่อให้ระหว่างเราได้คุยกัน คุยเปิดช่องทางให้ลูกค้าได้ติดต่อคุณได้บ้างหรือไม่ หรือให้ลูกค้าต้องไปเปิด Google แล้ว Search หาเอาเอง เดาสุ่มไปเรื่อยๆ ทุกๆ touchpoint คุณต้องพยายามสื่อกับลูกค้าว่าจะสามารถติดต่อคุณได้ทางใดบ้าง ไม่ว่าจะเป็นเขียนจดหมาย สอดซอง ติดแสตมป์ จ่าหน้าถึงตัวท่านเอง แล้วส่งมาที่ตู้ปณ.ต่างๆ แบบสไตล์คลาสสิก หรือแบบจะแบบรวดเร็วเฟี้ยวฟ้าวดาวลูกไก่ ส่งอีเมลหาก็ได้เช่นกัน ดูวิธีที่น่าจะเหมาะกับแนวทางของคุณ และลูกค้าคุณ เพื่อเราจะได้ติดต่อกันได้

เทคโนโลยีก็มีหลากหลาย กลุ่มคนก็มีมากมาย สุดท้ายอยู่ที่คุณครับ ว่าจะหยิบนี่ผสมนั่น หยิบนั่นผสมนี่อย่างไร ให้ตรงกับแนวทางการตลาดของธุรกิจคุณได้ ไม่มีใครบอกได้ว่าวิธีนี้ไหนดีเริ่ดที่สุด แต่คุณเองจะบอกได้ว่าวิธีไหนที่ไม่เหมาะกับคุณ หรือไม่น่าทำแบบนี้อีก จากการทำบ่อยๆ ทำซ้ำนะครับผม

ขอบคุณภาพประกอบจาก Google ครับ #การตลาด3ช่า #marketingchachacha

x

ขนมชั้น กับการตลาด เข้ากั๊นเข้ากัน!!!

การตลาด 3 ช่า วันนี้ขอเสนอในท้องเรื่อง..."ขนมชั้น กับการตลาด เข้ากั๊นเข้ากัน!!!"

หลายคนเคยได้ยินและเคยได้ทานขนมชั้นกันแน่นอน เช่น ขนมชั้นเก้าชั้นของร้าน99พี่น้อง เป็นต้น แล้วหลายคนคงกำลังงงงวย ว่าขนมชั้นกับการตลาดเกี่ยวกันได้อย่างไร?

การตลาดจริงๆ แล้ว ถ้ามาลองแบ่งแบบสไตล์การทำขนมชั้น เราจะได้ 2 แบบครับ

แบบแรกขนมชั้นไม่มีชั้น ในใจคุณคงคิดว่าแล้วจะเรียกขนมชั้นได้อย่างไร คุณเคยทานขนมชั้นแบบรูปดอกไม้หรือเปล่า? วิธีทำจริงๆคือเอาขนมชั้น 1 ชั้น (1 แผ่นนั่นเอง) แล้วเอามาดัดพับจนกลายเป็นรูปดอกไม้สวยงาม จริงๆ หมายถึงการตลาดทั่วๆไปที่ทำไปถึงโดยตรงลูกค้าเลย ไม่ผ่านใครใดๆ เลย พุ่งตรงแบบ 4 คูณ 100 มาหาเราทันที หรือภาษาอังกฤษ Single Level Marketing ถ้าเปรียบเทียบคือ แคมเปญทางการตลาดทั่วไปที่เราเจอในชีวิตประจำวันนั่นเอง ที่วิ่งมาหาแบบกระแทบตากระทบใจครับ

ไม่ว่าจะเป็นแบบชิงโชค สะสมคะแนน ให้กด Like และ Share หรือส่วนลดต่างๆ จุดที่อยากเน้น คือ การทำการตลาดแบบขนมชั้นแผ่นเดียวนี้ องค์กรจะทำโดยตรงมาถึงผู้บริโภคเลย หรือถ้าผ่านไม้สองไม้สาม เช่น พ่อค้าคนกลาง ผู้บริโภคก็จะยังได้แคมเปญแบบเดิมตามที่ได้สื่อสารออกมาครับ ฉะนั้นการสื่อสารในกลุ่มนี้จะเป็นการหว่านทั่วไทย ไปที่ไหนก็ต้องเห็น เปิดโทรทัศน์ช่องไหนต้องเจอ วิทยุคลืนไหนก็ต้องได้ยินครับ

และอีกแบบก็คือขนมชั้นปกติทั่วไป หลายที่จะเน้นความมงคลด้วยเลข 9 ขนมเลยมี 9 ชั้นการตลาดแบบนี้หลายคนอาจงงว่าเป็นการตลาดแบบทำกับลูกค้า 9 ชั้นเลยหรอ ตอบสั้นๆว่า "ถูกต้องนะครับ!!!" แต่ไม่ได้ให้ทำ 9 ชั้นเป๊ะนะ อันนี้ผมแค่เปรียบเปรยให้เห็นภาพตาม หรือภาษาอังกฤษเรียกว่า Multi Level Marketing ขอแบบสั้นๆ คือ MLM หรือบางคนอาจจะคุ้นเคยว่า การตลาดแบบเครือข่าย (อันนี้ผมไม่ได้มาชวนทำเครือข่ายนะครับ) เพราะการตลาดแบบนี้จะทำกับลูกค้าในหลายๆ ชั้นลงไป

ถ้าลองมองอีกมุมหนึ่ง การตลาดแบบนี้คือ การทำการตลาดที่ไม่ได้ทำโดยตรงกับลูกค้า เช่น การทำแคมเปญกับตัวแทนจำหน่าย ซึ่งตัวแทนจำหน่ายก็จะขายของให้ลูค้าต่อไป จากตัวอย่างก็ลองนึกภาพตามว่าแคมเปญที่ถูกส่งมาไม่ได้วิ่งมาลูกค้าโดยตรงแต่ต้องผ่านตัวแทนก่อนนั่นเอง หรือผมจะเรียกกลุ่มนี้ว่า การตลาดกับดีลเลอร์, พ่อค้าคนกลาง, ยี่ปั๊ว, ซ่าปั๊ว ครับ

ติดตามเรื่องราวการตลาดแบบใกล้ๆตัวเราได้ที่นี่ครับ
ชอบหรือไม่ชอบกันอย่างไร ฝากคอมเม้นต์กันด้วยครับ ขอบคุณครับ
และขอบคุณรูปจาก Google ครับ

โดเรมอน ตอน ลูกชิ้นปลาทำเอง

โดเรมอน ตอน ลูกชิ้นปลาทำเอง (ให้นึกภาพและเสียงตามไปด้วยนะครับ)

ผมชื่นชมหลายๆ ร้านอาหาร ร้านขนมนมเนย ร้านงานฝีมือ หรือร้านอะไรก็ตามที่บอกว่า ร้านเรา Hand Made ทั้งหมด เพราะผมว่าคุณได้ใส่ความพิถีพิถันลงไปในทุกๆ ชิ้นงาน ผมว่าเป็นเรื่องที่ดี หรือเพิ่มมูลค่า Value added ให้กับธุรกิจขหรือผลิตภัณฑ์ของคุณได้

แต่แล้วเรื่องบางอย่างก็ คดีพลิก!!! (ถ้าในทีวีคงมีดนตรี และแดนเซอร์เต้นประกอบเพลงด้วย) ร้านก๋วยเตี๋ยวชื่อดังในซอยบ้านผม (สำหรับซอยแถวบ้านผมร้านนี้ดังมากกกกกกกกกก) เป็นร้านที่เปิดมานาน (ถ้าผมจำไม่ผิด น่าจะมากกว่า 5 ปีแน่ๆ) และทุกคนรับรู้จากป้ายหน้าร้านที่เขียนว่า “ลูกชิ้นปลาทำเอง สูตรมาจากอะไรสักที่ผมจำไม่ได้แล้ว” ไปกินกี่ครั้งก็อร่อย รสชาติดี ราคาแพงขึ้นตามปีพุทธศักราช ขึ้นแล้วไม่เคยไหลลงมาย้อนกลับมาราคาเดิมบ้างเลย

วันหนึ่งผมก็ได้ข่าวจากคนแถวบ้านว่า “ร้านนี้เอาลูกชิ้นมาจากยี่ห้อหนึ่ง ไม่ทำเอง โกหกพวกเรามาตลอดหลายปี” 

ผมก็ฟังหูไว้หูก่อน ผมก็ไปทานร้านนี้ตามปกติที่มีโอกาสว่างไปทาน แต่แล้ววันนั้นก็มาถึง ที่บ้านผมก็นั่งทานก๋วยเตี๋ยวกันอย่างเอร็ดอร่อย เพลิดเพลินพุงกับสบายจิต ทันใดนั้นเองพนักงานชาว AEC ของร้านนี้ ยกกะละมังลูกชิ้นออกมาเติมที่หน้าร้าน สงสัยจะหนักเลยแวะพัก วางไว้ตรงเยื้องๆ โต๊ะที่ผมนั่ง

อยากรายงานแบบรายการเชฟกระทะเหล็กว่า...

“คุณชาคริตครับ เชฟควงกระชอนลวกก๋วยเตี๋ยว ร้านนี้ใช้ลูกชิ้นยี่ห้อ ABC เป็นส่วนประกอบหลักในเมนูชามนี้ และขณะนี้ทางร้านยังไม่ได้แกะออกจากถุงเลย มาสดๆ เห็นเต็มตา ทั้งลูกชิ้นปลากลม รักบี้ และลูกชิ้นกุ้งครับ”
บ้านผมเห็นแบบนั้นก็เงิบแปปครับ และที่สำคัญโต๊ะอื่นๆ ก็เห็นกันจังจังเลย เราก็กินกันไปเรื่อยๆ จนไปจ่ายเงินหน้าร้าน

อาเฮียเชฟควงกระชอนของผม ก็ตะโกนเรียกแขกไป และลวกเส้นไปพร้อมกันว่า “ก๋วยเตี๋ยวอร่อยๆ ลูกชิ้นทำเอง สูตรจากเมืองเมโซโปเตเมีย (อันนี้ขอตั้งให้ เพราะจำชื่อไม่ได้จริงๆครับ)” ในใจคิดว่า “เอิ่มมมมม เฮียครับเข้ารู้หมดแล้วครับว่าร้านเฮียใช้วัตถุดิบอันเลอค่าจากร้านไหน”

ถ้าถามผมว่าจะยังไปกินร้านนี้อยู่หรือเปล่า ผมว่าผมคงไม่ปลื้มเท่าไรแล้ว ผมคงไม่โทษดิน โทษฟ้า โทษน้ำ โทษลม แต่จะโทษ ทำไมไม่บอกความจริงกับลูกค้าเท่านั้นเอง แบบนี้ผมว่าหลายๆ คนที่อุตส่าห์เดินทางมากินร้านเฮียจากการีวิวต่างๆ ถ้าเจอแบบนี้คงไม่ไหวจะเคลียร์

ถ้าคุณสัญญาอะไรไว้กับลูกค้า หรือบอกอะไรไป ยุคนี้สมัยนี้ลูกค้าจำได้หมดนะครับ 

ฉะนั้นถ้าทำไม่ได้ ก็บอกว่าไม่ได้ อย่าหลอกลวงกันครับ

“ธุรกิจต้องฝืนแล้วเหนื่อย ลูกค้าเหนือย&หนีนะครับ”

ขอบคุณภาพประกอบจาก Google ครับ ‪#‎การตลาด3ช่า‬ ‪#‎marketingchachacha‬

ตอนเบิกฤกษ์: แค่กาแฟแก้วหนึ่ง บอกคุณได้ว่า...

สวัสดีครับ ผมนายการตลาด 3 ช่า มารายงานตัวพร้อมกับเรื่องราวเกี่ยวกับการตลาด 

ที่ผมจะมาล้วง แคะ แกะ เกา เม้าท์มอย หอยแมลงภู่ มุ่งสู่ AEC กันครับ 

ผมนักเขียนมือใหม่ ฝากตัวไว้ในอ้อมอ้อมใจทุกท่านด้วยนะครับ

ชอบหรือไม่ชอบอย่างไร แนะนำกันมาได้เลยครับ ขอบคุณทุกความคิดเห็นล่วงหน้าครับ

เปิดหัวเรื่องมา ผมเดาเอาเองว่าต้องมีคนคิดว่า ผมจะพูดถึงร้านกาแฟชื่อดังอย่าง Starbucks ที่ทำ CRM (Customer Relationship Management) หรือการบริหารความสัมพันธ์ลูกค้าได้ดีงามอร่ามหรู ใช่มั้ยครับ...

 

ถ้าคำตอบของคุณ คือ “ใช่” ผมว่าคุณมาถูกทางแล้ว ซึ่งในอนาคตถ้ามีโอกาสผมจะมาเล่า หรือถ่ายทอดประสบการณ์ของผมต่อไปนะครับ แต่สำหรับวันนี้คุณเดาผิดครับ

 

ถ้าคำตอบของคุณ คือ “ไม่ใช่” ผมแสดงความยินดีด้วยครับ คุณได้ไปต่อ!!! ผมจะมาเล่าเรื่อง CRM ในแบบง่ายๆ ผ่านสิ่งเราน่าจะรู้จักกันดี คือ กาแฟ เครื่องดื่มที่หลายๆ คนชอบดื่ม ซึ่งมีทั้งแบบร้อน หรือแบบเย็น หรือแม้แต่แบบปั่น แต่ถ้าใครไม่ชอบดื่มกาแฟ อย่าเพิ่งงอนไปนะครับ คุณก็อ่านได้ แค่ผมใช้ “กาแฟ” เป็นพระเอกในการเดินเรื่องวันนี้

 

“กาแฟ” ถ้าให้ผมแยกส่วนผสมหลักๆ น่าจะมี กาแฟ + สิ่งที่ให้ความหวาน บางที่ใส่น้ำตาล ใส่น้ำเชื่อม ใส่ Syrup ใส่สารให้ความหวานแทนน้ำตาล + กลุ่มครีมเทียม, นมสด, นมข้นหวาน ฯลฯ อันนี้ผมแยกแบบคร่าวๆ นะครับ

 

งั้นคุณช่วยบอกผมหน่อยว่าสูตรกาแฟที่คุณชอบ คือผสมแบบไหนครับ ไม่ต้องออกเสียงตอบผมออกมานะ เพราะยังไงแล้วผมก็ไม่ได้ยิน คุณมีเวลาคิด 10 วินาที เริ่มจับเวลา 10-9-8-7-6-5-4-3-2-1 หมดเวลา!!!

 

มาถึงจุดนี้ คุณต้องมีสูตรกาแฟในใจแล้วนะครับ ถ้ายังให้คิดสูตรกาแฟที่คุณอยากทานก่อน นั่นแน่!!! รู้นะว่ายังไม่ได้คิด อย่าแอบโกงครับ ผมให้เวลาคุณอีก 10 วินาที เริ่มครับ 10-9-8-7-6-5-4-3-2-1 หมดเวลาแล้วครับ!!!

 

เอาล่ะ ให้คิดตั้งนานทำไม หลายคนคงสงสัย ถ้าคุณคือลูกค้าคนหนึ่ง ที่เดินเข้าไปที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง แล้วพนักงานทักทายคุณขึนมาแบบอัตโนมัติว่า... “สวัสดีครับ คุณ (ชื่อของคุณเอง) วันนี้รับกาแฟแบบเดิม (สูตรที่คุณคิดไว้) 1 แก้ว หรือเปล่าครับ” 

คุณว่าคุณจะรู้สึกอย่างไรครับ???

 

ถ้าทุกคนบนโลกนี้กินกาแฟเหมือนกันก็คงดี แต่อนิจจังทุกคนบนโลกไม่ได้เป็นแบบนั้น ดังนั้น CRM ก็เปรียบเหมือนสูตรกาแฟที่ผมบอกไปข้างต้นแหละครับ ลูกค้าทุกคนก็มีแนวทางที่อยากได้ผลิตภัณฑ์ต่างๆ ที่มีคุณสมบัติ คุณลักษณะที่ทำให้ตนเองพึงพอใจ บางคนอยากได้กาแฟดำเปล่าๆ บางคนต้องกาแฟหวานนำ บางคนต้องกาแฟใส่วิปครีมราดคาราเมล

 

ทำให้การบริหารลูกค้าของคุณควรเริ่มต้น คือ การสำรวจดูความต้องการของลูกค้าที่น่าจะใกล้เคียงกัน แล้วนำมาจัดอยู่กลุ่มที่น่าจะไปในแนวทางเดียวกัน แต่ละร้านกาแฟ จึงมีสูตรกาแฟประจำร้านของตนเอง แล้วถ้าลูกค้าอยากได้อะไรเพิ่มเติม บางร้านจึงมีบริการให้เติมน้ำเชื่อมเอง ใส่ผงนู้น ผงนี่เอง หรือแม้แต่เกิดคำถามบางข้อ เพื่อให้ลูกค้าตอบ อาทิ ต้องการวิปครีมมั้ย, รับแบบปั่นมั้ย, รับความหวานระดับปกติหรือไม่

 

การทำ CRM เพื่อตอบโจทย์ลูกค้าทุกคน คือเรื่องที่ดีเลิศเล่อค่าสุดๆ ครับ แต่ถ้าทำแบบนั้นไม่ได้ เราก็ต้องยอมลงมาทำทางสายกลาง เพื่อรวบรวมความต้องการที่น่าจะไปในแนวทางเดียวกันได้ แล้วค่อยหาสิ่งที่มาช่วยเสริมเติมแต่งภายหลัง ไม่ต้องแปลกใจไปครับ ผมเองไปร้านกาแฟแต่ละที่ สั่งคาปูชิโน่ยังไม่มีร้านไหนเหมือนกันสักร้านเลย แต่ถ้าเจ้าของใส่ใจ ก็จะมีถามคำถามบางข้อเพิ่มเติม เพื่อให้ทำเครื่องดื่มที่น่าจะถูกใจเราขึ้นมาได้ครับ ลองเอาไปปรับใช้ดูกันนะครับ หวังว่าจะเป็นประโยชน์กับหลายๆท่านบ้าง เขียนเรื่องกาแฟจนง่วงแล้ว ลงไปซื้อกาแฟมาดื่มดีกว่า...

 

คำเตือน! ห้ามดื่มเกินวันละสองแก้ว มิฉะนั้นท่านจะนอนไม่หลับ